നിന്റെ വികാരങ്ങളെ
പൊതിഞ്ഞ തൊലിയില്‍
വിചാരങ്ങള്‍ ശ്വാസം മുട്ടി
അര്‍ദ്ധ പ്രാണനായി
ചവറുകള്‍ നിറച്ച മെത്തയില്‍
വലിഞ്ഞു മുറുകുന്ന ശ്വാസം
ഇടറിയ ശബ്ദത്തോടെ
ജീവനുണ്ടെന്നു അറിയിക്കുന്നു.
കറുത്ത മേഘത്തില്‍ നിന്നു
ശേഷിച്ച തുള്ളിനീരുകളെ
വീണു പതിക്കാന്‍ അനുവദിക്കാതെ
സമരം ചെയ്യുന്ന ഇളം സമയങ്ങള്‍
പാതി വെളുത്ത കറുത്ത മേഘങ്ങള്‍
നോവിന്റെ കാവല്കാരനായി
വികാരം വിചാരത്തെ കയ്യോഴിയാതെ
സമയം ആയുധമാക്കി സമരം ചെയ്യുന്നു
പ്രത്യാശയുടെ ലയനത്തില്‍
വെളുത്ത വിത്തുകള്‍
പുതു മണ്ണിനെ പുണര്‍ന്നു
ഓരോ യുഗങ്ങളുടെയും
ഇരുണ്ട പുറം തോടിനെ തള്ളി മാറ്റി
കറുത്ത പക്ഷത്തു നിന്നു
വെളുത്ത പക്ഷത്തിലേക്ക്
ശക്തിയുടെ കുണ്ടലവും അണിഞ്ഞു
എനിക്ക് വേണ്ടെന്നറിയിക്കുന്നു .
ഇടറിയ ശബ്ദങ്ങളുടെ നോവറിഞ്ഞും
ചുരുങ്ങലുകളുടെ മനസ്സറിഞ്ഞും
ബന്ധനത്തിലായ മാറിന്റെ
പാതിയായ ശ്വാസങ്ങളുടെ ജീവന് വേണ്ടി
പരിശ്രമത്തിന്റെ ആദ്യാക്ഷരം
നാവില്‍ കുറിക്കുന്നു
