അകന്നു പോകുന്ന നീ

ഞാന്‍ എരിഞ്ഞടങ്ങുന്ന സ്ഥലം

എവിടെയെന്ന അന്വോഷണം

എന്നെ നയിക്കുന്നത്

എന്നിലെ തന്നെ എന്നിലേക്ക്‌

ഞാന്‍ നില്‍ക്കുന്നിടം

ഞാനില്ലാതെ ഇടവുമില്ല

ഇടമില്ലാതെ ഞാനുമില്ല

എണ്ണിയാല്‍ തീരാത്ത

രാത്രികളും പകലുകളും

എന്നെ വളര്‍ത്തിയത്‌

അസമത്വം മുരടിപ്പിച്ച

ശോഷിച്ചു നില്‍കുന്ന

മരങ്ങളുടെ തണലുകള്‍

നീരില്ലാത്ത ഫലങ്ങള്‍ തന്നു

കൈ നീട്ടി

പൊക്കങ്ങളും താഴ്ചകളും

കൊണ്ട് നിറഞ്ഞ പാതകള്‍

ക്രിസ്തു ദേവനേയും ബുദ്ധനെയും

വേദനിപ്പിച്ചു ഇല്ലാതാക്കി

പൊട്ടിയ കലങ്ങള്‍

ചായ്ച്ചും ചരിച്ചും വെച്ച് നോക്കി

തീ കൂട്ടുവാന്‍ പോലും കഴിയാതെ

നിറയുന്ന കണ്ണില്‍ നിന്ന്

വീഴുന്നതെല്ലാം

മുറിഞ്ഞു വീഴുന്ന മനുഷ്യന്റെ

നീളം കുറഞ്ഞ ചൂടുകള്

‍

ആയുധം

പള്ളി മണികളുടെ

രണ്ടു വശങ്ങളിലും ചെന്നിടിച്ചു

അവസാന മുഴക്കം അറിയിച്ചു

ശബ്ദം ഇല്ലാതായി

കാഴ്ചയും ഗന്ധവും

നിറയുന്ന കണ്ണുകള്‍ മാത്രം ശേഷിച്ചു

ഭാരങ്ങളുടെ ഭാണ്ഡം താങ്ങുവാന്‍

എന്നിട്ടും അകന്നു മാറുന്നതെന്തിനു പരസ്പരം